Onderstaande biografie is opgesteld door vermaard geschiedkundige Joop den Toonder.

Jawel dames en heren, ik hoor u al denken: “is dit nu die vermaarde Bart van Gemert?” Het korte antwoord zou luiden: inderdaad. Maar dat is nog niet alles. Bart van Gemert is meer. Veel meer.

Al op jonge leeftijd viel het omstanders en voorbijgangers op dat er iets bijzonders was aan die kleine Bart. Hoewel zijn ouders er alles aan deden dit te verhullen, trok het jongetje al snel en veelvuldig de aandacht. Was het zijn aanstekelijke serieusheid, zijn feilloze gevoel voor naderend onweer, de buitenproportionele complexiteit van zijn gesternte, of toch dat heerlijke lichaam? Velen hielden het er destijds op dat zijn passie voor gesneden en gevriesdroogde kipfilet hem tot een uniek kind maakte, maar dit verklaart Barts vroege populariteit slechts ten dele. Wie Bart immers aandachtig observeerde, moest al gauw concluderen dat er een onmiskenbare chemie bestond tussen zijn handen en allerhande oppervlakten. Zodra Bart een vlak aanraakte, ontsproten daaruit, als was het pure magie, de mooiste ritmes. Daarbij was zijn oog-heupcoördinatie van zelden vertoonde elegantie en schoonheid. Alle signalen wezen er dus op: dit is een showballetdanser in spé. Groot was dan ook de verbazing toen Bart zich vol overgave achter de potten en pannen in de keuken ging begeven. In tegenstelling tot wat iedereen hoopte, was het de jonge Bart er niet om te doen de heerlijkste pasta’s en de fijnste curry’s op tafel te toveren, maar om de grootst denkbare sloot herrie uit die pannen te slaan. Na een korte overdenking door zijn ouders en zes officiële aanklachten (waarvan drie in hoger beroep) van de buren later, werd besloten het jochie naar drumles te sturen. Dat zou hem van die nare gewoonte afbrengen, zo redeneerden zijn ouders.

Toch had deze actie niet helemaal het beoogde effect. Omdat Bart zich nu op de muziekschool begon te begeven, konden de gevolgen van zijn groteske en theatrale versierkunsten niet lang uitblijven. Zo kon het dan ook gebeuren dat Bart op 8-jarige leeftijd om de week een ander vriendinnetje meer naar huis nam, om vervolgens, na die ene geslaagde nacht, nooit meer iets van zich te laten horen. De muziekschool speelde hier handig op in door extra lessen drama aan te bieden, waar de hevig getraumatiseerde meisjes ter verwerking hun ziel en zaligheid in konden leggen. Tot grote frustratie van Barts ouders hield zijn snel groeiende aantal romances gelijke tred met zijn exponentieel toenemende liefde voor het drummen.

Inmiddels werden overal ter wereld de eerste wedjes gelegd hoe Barts verdere carrière eruit zou gaan zien. Het meest werd ingezet op keurslager. Zijn enthousiaste drummen werd volledig de grond in gebagatelliseerd. “Het is een fase,” was dan ook een veelgehoorde uitspraak. Toch klonk het niet onaardig, merkte ook zijn schoolmeester: “Ik word er helemaal knettergek van, maar ritmisch is het wel”. Het vele strafwerk als gevolg van dat constante getrommel kon niet verhinderen dat Bart zichzelf meer en meer als drummer ging gedragen. Zeg maar archetype gepijnigd kunstenaar. Dit werd nog het meest duidelijk in Barts gelaatuitdrukking wanneer hij opging in een geïmproviseerde, snaarstrakke solo. Er wordt gefluisterd dat dat zelfs de reden is geweest dat hij toegelaten is tot het conservatorium. Tot grote spijt van de hele schoolleiding zou Bart zijn niet-onderbemeten intellect namelijk gaan gebruiken om te trommelen, na het behalen van zijn diploma. “Met hem verliest de wereld een groot scheikundige,” aldus een zichtbaar geëmotioneerde scheikundeleraar.

Hierna begon Barts drumtalent aan bekendheid te winnen. Overal ontstonden zogenoemde ‘Bart-analyseer’-groepjes, waar mensen bij elkaar kwamen om Barts werk en talent te evalueren. Bart verbaasde dan ook vriend en vijand toen hij na een aantal maanden bekendmaakte drumlessen te gaan geven. De inschrijvingen stroomden binnen en Barts toch al drukke schema werd nog drukker. Na iets minder dan een week schoot Bart als gevolg hiervan in een dikke burn-out, die hem ertoe noopte existentiële vragen te stellen. Zijn therapeut adviseerde het rustiger aan te doen, waardoor Bart nu alleen nog de crème-de-la-crème lesgeeft. Maar maakt u zich geen zorgen: een gokje wagen kan altijd. Meerdere conservatoria hebben inmiddels geklaagd dat hij zo grondig lesgeeft, dat hun bestaan overbodig wordt. Voorts wordt Bart met enige regelmaat op het podium gezien, alwaar hij de sterren van de hemel speelt. Time-magazine riep hem twee jaren achtereen uit tot ‘the next big thing’, en volgens Rolling Stone is Bart ‘the promiss of 2011’. In een poging haar Amerikaanse collega’s te overtreffen, scandeerde Elsevier in het voorjaar van 2011 ‘Bart for president’, wat op opvallend veel bijval kon rekenen. Tot slot rekende Quote hem tot één van de meest invloedrijke grondverfexperts, en wijdde het gerenommeerde Horse and Hound een heus themanummer aan hem.

Gelukkig is Bart verder een hele gewone jongen gebleven.